Da se podsjetimo i nanovo spomenemo: vjerovanje ehli sunneta, selefa i halefa, je da je iman vjerovanje srcem, potvrda jezikom i rad i postupci djelovima tjela.

Ovdje je vrlo bitno istaći da učenjaci ehli sunneta kažu i pojašnjavaju da se pod tvrdnjom: djela su od imana -time hoće definisati da su djela od ispravnosti imana, te da tevhid nije dovoljan samo na jeziku, bez ostavljanja širka, te da čovjek koji ostavi sve farzove, stubove (namaz, post…) -da takav nema iman; oko spomenutog nema razilaženja, a da ne bi duljili prepopručićemo onima koji bi spomenute konsenzuse željeli vidjeti da to mogu učinit ukucavajući na pretraživaču našeg telegram kanala riječ: farzove, kao i riječ: konsenzus.

Vjerovatno vam je poznato i čuli ste za Safvana ibn Džehma (rođen 78., umro 128. hidžretske godine) i za njegovu poznatu tvrdnju da je za iman dovoljna sama spoznaja srcem, bez očitovanja jezikom, te da se iman ne povećava niti smanjuje djelima; a iz toga, neminovno, proizilazi da djela -ne samo da nisu od ispravnosti imana -već i da ne utiču na iman, da nisu ni obavezna, da su nepotrebna za iman, jer, da bi se iman povećao moraš učiniti dobro djelo, a opašće ako učiniš zabranjeno ili ostaviš naređeno djelo.

Mnogi su doveli današnje murdžije u vezu sa džehmijama, i po njima su ih nazvali, jer su zapali u to da im djela nisu od ispravnosti imana kao i kod Džehma, iako im se definicija nije u poptunosti podudarila sa njegovom, s’ tim što je njegova definicija, naravno, još ogavnija. I današnji “doktori” mogu lakše pobijeći od dovođenja u vezu sa Džehmom tako i od odgovora imama njemu koji bi se mogli iskorstiti, ujedno, i protiv njih, kažem pobjegli makar pred svojim slijepim sljedbenicima, jer im se ipak razlikuje definicaija imana od njega, jezički, a i praktički kada kažu: djela su od imana misleći time da su obavezna, te da se iman povećava smanjuje (za razliku od Džehma), što, naravno, nije dovoljno i ne predstavlja islamski temelj, što ćete dodatno uvidjeti u sledećim redovima.

E sada, ima jedan trenutak u istoriji prvih generacija, i treba ga spomenuti, neminovno, kada je ova tema u pitanju. Akida, ta ista, na kojoj su danas “učenici”, “doktori i magistri”, kraljeve uleme i poslušnika pojavila se mnogo prije njih, u vremenu imama selefa; i ta akida je odbijena, njena je zabluda je otkrivena, i uklesana kao takva za mene i tebe i sve one koji će nakon nas doći!

Nakon Safvana ibn Džehma i njegovog uvjerenja pojavljuju se, tako nazvane, Bagdadijske murdžije, od njihovih glavešina Junus ibn ‘Aun i Bišr Elmarisi (umro 218. hidžretske god.) kao i ebu Mua’z Ettumeni. Oni su preuzeli od Džehma uvjerenja u pogledu Allahovih sifata, ali i uvjerenje u pogledu imana uz bitne promjene, ne veće od promjena današnjih murdžija koje od Bagdadijskih murdžija odvaja samo jedna njihova lažna rečenica: djela su od imana.

Naime, Elmarisi i Junus ibn ‘Aun su bili uvjerenja da je iman vjerovanje srcem, strahopoštovanje i ljubav srcem, i potvrda jezikom, te da se iman povećava dobrim i smanjuje lošim djelima (potvrda jezikom i pad i rast imana je razlika od uvjerenja Džehma) a da je, primjera, sedžda kipu znak kufra, odnosno, znak da, eventualno, u srcu može postojati kufr pa se osoba ne smatra mušrikom ili kafirom sve dok se ne provjeri šta mu je u srcu, a kako -pa, jedino “uspostavom dokaza”. Drugim riječima, djelima se ne može poništiti iman niti ostvariti, dobra djela povećavaju iman a loša djela ga umanju, dakle, djela su kod njih obavezna, a ona mogu biti znak on0g šta se nalazi u srcu, to zato što je iman, navodno, ograničen samo na srce. Upravo je ovo vjerovanje današnjih murdžija sa nekim razlikama od skupine do skupine. Vidjećete da su svi složni oko jednog: sami širk kao djelo ne ništi iman, za njega kažu da je to djelo kufra ali čovjek nije nevjernik, e upravo su to rekli i njihovi preci Bišr Elmarisi i Junus ibn ‘Aun, koristeći malo drugačiju riječi.

Vrijedno je napomenuti i to da je kod murdžija Junusija (po Junusu ibn ‘Aunu) poznato pojašnjenje kufra Iblisa, naime, po njima je iman spoznaja Allaha srcem, ljubav i poniznost, a kufr Iblisa nije bio u djelu već srcem koje je sadržalo oholost nad Allahom.

Bišr Elmarisi je bio jedan od velikih fakiha, pokupio je ubjeđenja Džehm ibn Safvana, iako se nije sa njim sreo, i njegovu poznatu rečenicu da je širk “znak kufra” sa kojom su se današnje murdžije podudarile pronalazeći sebi “izlaz” i “svečani celofan” u generalnom govoru ibn Tejmije kada je govorio o djelima koja ne ruše odmah tewhid, u pitanjima vjere koja su manje poznata, i koja se mogu spoznati samo poslanicom i Poslanikovom obaviješću, i tu se za počinioca i treba reći: to je djelo kufra ali počinioc nije kafir, međutim, oni su ovo pravilo generalizovali sprovodeći ga, podlo, i na širk, tako pravdajući svoj “kraljevski” irdža zamajavajući svoje sljedbenike i zaslijepljujući ih svojim uzdizanjnem nad njima, bivajući tako potpuno istog uvjerenja kakav je bio Elmarisi i Bagdadiske murdžije, kako su ih selefi nazivali. Sa Bišr Elmarisijem se raspravljao imam Šafi’ij, zatim i imam Eddarimi koji mu je i napisao odgovor i cio tom, a spomenuo ga je šejhul islam ibnu Tejmijje citirajući govore imama o njemu, kao i drugi velikani od halefa ehli sunneta.

To njegovo uvjerenje je navedeno i preneseno u mnogim knjigama:

4/ القول بأن الإيمان: التصديق بالقلب واللسان جميعاً وإن سجد للصنم فليس بكافر، ولكن فعله دلالة على الكفر ففارق جهم في هذه البدعة بجعل تصديق اللسان من الإيمان

“Uvjerenje u pogledu imana: iman potvrda i srcem i jezikom, kada čovjek učini sedždu nije kafir a njegovo djelo je znak kufra, ovom novotarijom -stavljajući potvrdu jezikom u iman -razišao se sa Džehmom.” (Uvjerenja Bišr Elmarisija, Elbida’ ve hakikatuha.)

A šejhul islam ibnu Tejmijje u pogledu Bišr Elmarisija je rekao:

والفرقة ” الحادية عشر ” من المرجئة : أصحاب بشر المريسي يقولون : إن الإيمان هو التصديق لأن الإيمان في اللغة هو التصديق وما ليس بتصديق فليس بإيمان ويزعم أن التصديق يكون بالقلب وباللسان جميعا وإلى هذا القول كان يذهب ابن الراوندي وكان ابن الراوندي يزعم أن الكفر هو الجحد والإنكار والستر والتغطية وليس يجوز أن يكون الكفر إلا ما كان في اللغة كفرا ولا يجوز إيمان إلا ما كان في اللغة إيمانا وكان يزعم أن السجود للشمس ليس بكفر ولا السجود لغير الله كفر ولكنه علم على الكفر لأن الله بين أنه لا يسجد للشمس إلا كافر .

“Jedanaesta sekta: murdžije, sljedbenici Bišr Emarisija koji kažu: iman je vjerovanje, jer iman u jezičkom značenju znači vjerovanje ili srčana potvrda, pa, ono što nije vjerovanje (srcem) -to nije ni iman. Umislili su da pod iman potpadaju obje stvari: i vjerovanje srcem i potvrda jezikom (za razliku od Džehma koji je ostao na srcu), ovo je uvjerenje i ibnu Ravandija koji je izjavio da kufr može biti samo nevjerovanjem, negiranjem i pokrivanjem (istine, širka ili djela jasnog kufra) te da je kufr samo ono što je u jeziku kufr, te da je iman samo ono što je u jeziku iman; također, umislio je da sedžda Suncu nije kufr, niti sedžda bilo čemu mimo Allaha, već da je to znak kufra jer nas je Allah obavijestio da sedždu Suncu čini samo kafir (tj. to mu je dokaz da se mora reći da je znak kufra, upravo tako tumače ajete o širku i današnji “doktori” i kažu da tako je… pa onda izvlače gore spomenuti govor ibn Tejmije o manje poznatim pitanjima, nap. autora).” (Elfetava, ibnu Tejmijje.)

Moramo spomenuti i ebu Mua’aza Ettumenija, čiji je drug bio Elmarisij, koji je izjavio i rekao upravo ono što govore današnje murdžije koji tekfire za neke žestoke kufrove i postupke koji se ne mogu protumačiti nikako drugačije do kao mržnja ili prezir iz srca naspram Allaha, poput Njegovog vrijeđanja ili psovanja, ubistva poslanika i sl.; on, Ettumeni, uz istovjetno gore spomenuto ubjeđenje, dodaje da u tim djelima nema potrebe uspostavljati dokaz jer su pokazatelj mržnje u srcu, a mržnja u srcu je po svima njima kufr.

Spomenuo ga je Elbagdadi u Elferku bejnel firak:

التومنية منهم هؤلاء اتباع أبى معاذ التومنى … وزعم ايضا أن من لطم نبيا او قتله كفر لا من أجل لطمه وقتله لكن من أجل عداوته وبغضه له واستخفاقه بحقه.

“Ettumenije, od njih je i ebu Mua’z Ettumeni… “, “…također, je umislio da ko udari vjerovjesnika ili ga ubije da je nevjernik ne zato što ga udario ili ubio već zbog njegovog neprijateljstva, mržnje i potcijenjivanja pozicije vjerovjesnika.”

Dakle, mi i danas imamo, ove “doktore”, koji moraju smatrati one koje psuju Allaha i omaložavaju ili ismijavaju Poslanika nevjernicima, jer je to ćošak iz koga nema bježanja i “ogoljeno” srce čovjeka gjde se jasno vidi šta se “unutra” krije. Ehli sunnet kaže da je to kufr zbog samog djela, kao i širk i sva ostala jasna djela kufra na koja nema uticaja namjera, osim prisila, jer su nam djela od imana -od njegovre ispravnosti.

Moramo upozoriti da danas imamo i murdžije koji pravdaju čak i onog ko opsuje Allaha, pa su gori od spomenutih, od njih je i jedan od najvećih imena prošlog stoljeća, po “doktorima”, koji je na dva mjesta, u svoja dva predavanja opravdao psovača lošim odgojem, što se lako može pronaći na njegovoj veb-stranici. Obzirom da su ga nazvali najučenijem čovjekom hadiske nauke pod nebeskim svodom a da je ovako nešto izjavio, te da su to i neki zvanični nazvali irdžaom, poput Feuzana, što se može naći na jutubu -sve to može biti sljedbenicima “doktora” olakšavajuća stvar i jasno predočena činjenica da epitet “najučeniji pod nebeskim svodom” u nekoj oblasti nije dokaz u islamu i garancija menhedža pravog puta i tevhida, šta više, upravo je ovaj čovjek jedini priznao i jasno i bez uvijanja rekao: djela nisu od ispravnosti imana!

On je iskreniji od njegovih štovača koje se skrivaju iza izjave: djela su od imana, i koji, kada je u praksa u pitanju, pokažu da time misle da su samo obavezna ali ne i da su od ispravnosti, poput Elmarisija, Junusa i Ettumenija! E sada je malo teže uvijati u celofan, i pobjeći, “najučeniji doktori pod nebeskim svodom Balkana”!

O svemu ovome ćemo pisati i postaviti spomenute izjave i odgovore na našem kanalu.

Allahumme, prikaži nam istinu istinom i počasti nas da je slijedimo, i prikaži nam laž lažju i nadahni nas da se od nje sačuvamo! Zadnja naša dova je: elhamdulillahi rabil alemin!

Autor: Hamza ibn Usman